Door: Leendert Roosenbrand
De tweede editie van in je oren…
“Kijk je even om je heen?”, fluistert E.. We zitten naast elkaar op de grond tegen de bar aangeleund. Tussen de hoofden door zien we nog net het gezicht van de muzikant op het podium. Vanavond weer geen foto’s, geen filmpjes en geen telefoon. Deze avond is van ons. “Kijk je even om je heen?” Ik had het al gezien: hoe mensen er uit zien als ze luisteren.
In de pauzes tussen de optredens door kan iedereen een gepostzegelde ansichtkaart schrijven. Ik schrijf er één naar een vriend met wie ik avonden en nachten lang muziek maakte en die ik al veel te lang niet meer heb gezien. Als één van ons een nieuw liedje had geschreven, speelden we dat voor de ander.
Aan het eind van de avond spreek ik D., zelf ook muzikant. We praten over hoe vaak je als muzikant wel niet optreedt voor drie man en een paardenkop of zalen vol dovemansoren. Hij zegt: “De eetcafés en kroegen zijn de tol die je moet betalen om op plekken zoals deze te spelen.”
